Płeć wnętrza

Prof. Andrzej Pniewski, wykładowca na wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku:

Znakiem nadejścia innych czasów jest wzrost liczby kobiet studiujących architekturę wnętrz czy sztukę użytkową. Nagle okazało się, że architekt przestał być zawodem typowo męskim, a rolę „majstra budowlanego” przejęły kobiety. Nie pozostało to oczywiście bez wpływu na sposób projektowania. Wykreowane przez kobiety-projektantki wnętrza, przyjmują momentami charakter dekoracji, gdzie istotną rolę odgrywa przywiązanie do detalu czy wartość zastosowanego materiału. Można zauważyć odmienny od męskiego sposób wgłębienia się w materię.

Każda metoda projektowania powinna mieć „duszę”. Różnice między tworzeniem przestrzeni męskich i żeńskich dotyczą odmiennego odczuwania zapachu, miękkości przedmiotów. W każdym projekcie istnieje szczegół, który określa, czy jest on bardziej męski czy kobiecy. Obecnie jednak nie jest to cecha charakterystyczna dla projektanta danej płci. Myślę, że kwestia ta bardziej związana jest z charakterem twórcy niż rozróżnieniem, czy jest to kobieta czy mężczyzna.

Mężczyźni, podobnie jak kobiety, mają potrzebę posiadania swojej przestrzeni, która ofiaruje im intymność i spokój. To właśnie tam, w tej ściśle prywatnej enklawie, mają możliwość wyciszenia męskiego pierwiastka agresji, z którym przebywają na co dzień. Współczesna męska przestrzeń powinna zatem kojarzyć się z tym, co jest miłe i delikatne. Powinna zostać pozbawiona agresywnych materiałów. Tak urządzone wnętrze wpłynęłoby na mężczyzn kojąco. Ale w specyfice męskiego charakteru leży coś, co wywołuje opór przed „miękkością”. Mężczyzna, niekiedy wręcz w sposób obcesowy, staje się krytykiem takich działań. Wiąże się to pośrednio z kwestią walki płci. Mężczyzna buntuje się, stara się zanegować, wręcz zniszczyć pewną jakość i zbudować wszystko na nowo, ale nie pozostaje mu nic innego, jak po prostu zaakceptować dany fakt.